Për shumicën prej nesh, pandemia ka nënkuptuar vetminë e detyruar. Por për të tjerët, ka qenë shansi për të shkuar në kërkim të asaj vetmie. Dhe ku është më mirë ta bëjmë këtë sesa në Arktik?

Në fakt, Valentina Miozzo shkoi një hap më tej. Ajo u zhvendos në veriun e largët të Norvegjisë - brenda Rrethit Arktik - jo vetëm në mes të pandemisë, por ashtu si netët polare 24-orëshe ishin në horizont. "Dhjetori dhe janari ishin dy muaj thjesht errësirë", thotë ajo.

Miozzo, nga rajoni verior italian i Emilia Romagna, kishte parë jetën e saj të përmbysur nga pandemia. Ajo punonte si udhërrëfyese, shoqëronte italianët në udhëtime jashtë vendit. “Gjithçka ishte përqendruar në turizëm,” thotë ajo. “Jeta ime kalonte gjithnjë në rrugë, unë isha larg shtëpisë rreth gjashtë muaj në vit.”

Por, kur bota u godit nga pandemia, ashtu si të tjerët të panumërt në industrinë e udhëtimeve, jeta e Miozzo u ndal.

Në pamundësi për të udhëzuar, ajo vazhdoi të merrej me blog dhe të bënte punë promovuese në internet. Por pasi Italia kishte kaluar një nga bllokimet më të ashpra në botë dhe u shfaq në verën e vitit 2020 me virusin me sa duket nën kontroll, këmbët e saj kishin filluar të kruheshin përsëri.

Kështu që në Instagram pa një ofertë për të shkuar në Rrethin Arktik për të drejtuar një shtëpi për mysafirë, ajo mezi hapi syrin.

"Isha e frikësuar? Jo, e pashë atë si një mundësi të bukur për të vizituar vende që mbase nuk do t'i kisha zgjedhur kurrë shkopin tim", thotë ajo.

"Meqenëse nuk mund ta bëja më punën time me udhëtime, kjo ishte një mënyrë për të udhëtuar dhe për të jetuar një realitet tjetër - natyrisht në një mënyrë më statike”, tha ajo.

Brenda dy ditësh, ajo pranoni dhe një muaj më vonë mbërriti në Kongsfjord, rreth 2,400 milje në veri të ish-shtëpisë së saj pranë Modena në Itali.

Dallimet nuk mund të ishin më të mëdha. Modena është një qytet me 185,000 banorë i njohur për ushqimin e tij dhe katedralen e shek të 12-të. Nga ana tjetër, Kongsfjord ka vetëm 28 banorë dhe nuk ka asnjë arkitekturë mesjetare.

“Unë e dija se do të shkoja në një vend shumë, shumë të izoluar. E dija që ishte ekstreme dhe e dija se ishte në tundrën e Arktikut, por nuk kisha qenë kurrë në Norvegji,” tha Valentina.

“Pak pas mbërritjes sime, mbërritën edhe netët polare. Ishte një përvojë e pabesueshme, duke jetuar dy muaj plotësisht në errësirë. Nuk ishte shqetësuese, në fakt, është më e vështirë të jetosh me dritën”, thotë ajo.

Ajo ka përjetuar gjithashtu edhe dritën e diellit 24 orë, nga mesi i majit deri në mes të korrikut.

“Nuk ka perëndim dielli për dy muaj, dhe trupi nuk e pranon që është natë kur dielli është jashtë, kështu që është më e vështirë për të fjetur,” thotë ajo.

Valentina thotë më tej se është e pamundur të krahasosh Arktikun me diku tjetër, sepse thjesht nuk është si diku tjetër. Në fakt, ajo thotë se Norvegjia veriore është një botë ndryshe nga jugu i vendit.

Në fakt, ajo thotë se moti ekstrem i mësoi asaj diçka jashtëzakonisht të rëndësishme.

"Kur shkova në vendet e nxehta, ju merrni energji nga jashtë, nga të tjerët, nga klima, atmosfera. Ju po ndërveproni me njerëz të tjerë dhe atje është dielli.”

"Kur e gjeni veten në një vend si ky, plotësisht të izoluar, ajo që mësoni të bëni është të gjeni energji tek vetja juaj. Dhe është një zbulim mahnitës - veçanërisht kur nuk ka dritë për dy muaj dhe ju duhet të zgjoheni."

“Klima, drita, errësira – krejt janë ndryshe. Drunjtë nuk rriten, peizazhi është i egër. Kemi dhelprat e kuqe arktike. Aty janë edhe delfinët, balenat, orkat e shumë zogj – ky vend është i njohur për to. Aty janë edhe fokat që janë shumë të ëmbla. Unë nuk kam jetuar në Norvegji, kam jetuar në tundrën arktike”, ka thënë ajo.

E në këtë tundër nuk ka pasur koronavirus. Në Kongsfojrd deri më tani nuk është raportuar as edhe një rast me COVID-19. Derisa qytetet në Norvegji kanë qenë të mbyllura, izolimi ekstrem i këtij fshati ka nënkuptuar se jeta vazhdon si zakonisht.

“Nuk kemi bartur maska për shtatë muaj”, ka thënë Miozzo./Motilokal.com