Pjesa e detit midis Floridës, Porto Rikos dhe Bermudës fitoi status legjendar në mesin e shekullit të 20-të kur artikujt e lidhnin atë me zhdukjet misterioze të varkave dhe aeroplanëve.

Një nga incidentet më të famshme ndodhi në vitin 1945 kur Fluturimi 19, një grup prej pesë bombardues të marinës amerikane në një mision stërvitor, u zhduk në zonë. Gjatë dekadave që pasuan, mbytjet e anijeve dhe aeroplanët e rrëzuar shpesh i atribuoheshin forcave shkatërruese të Trekëndëshit.

Më pas, në vitin 1975, Larry Kusche botoi një libër që zhvlerësonte legjendën, duke zbuluar se raportet për Trekëndëshin kishin qenë të pasakta, të ekzagjeruara ose të paverifikuara. Ai arriti në përfundimin se numri i incidenteve në këtë zonë nuk ishte dukshëm më i lartë se në çdo pjesë tjetër të oqeanit.

Megjithatë, shpjegime të shumta të natyrshme dhe të mbinatyrshme janë propozuar ndër vite. Disa kanë fajësuar teknologjinë e mbetur nga Atlantis. Të tjerë pretenduan se Trekëndëshi është vendi i një shtrembërimi hapësirë-kohë që thith objektet në një univers paralel.

Një nga shpjegimet më të çuditshme natyrore është se flluskat e metanit të lëshuara nga fundi i detit po përmbysnin anijet. Megjithatë, studimet nga Shërbimi Gjeologjik i SHBA-së nuk regjistrojnë asnjë çlirim domethënës të metanit në 15,000 vitet e fundit.

Incidenca e lartë e uraganeve në rajon mund të kishte pasur ndikime serioze në epokën përpara se parashikimi i saktë t'u mundësonte pilotëve dhe kapitenëve të shmangnin motin e keq.

Një studim i kohëve të fundit sugjeroi se stuhitë konvergjente mund të gjenerojnë valë mashtruese deri në 30 metra të larta që mund të fundosin edhe varkat e mëdha. Simulimet laboratorike konfirmuan se valë të tilla do të kishin potencial për fundosjen e anijeve, por nuk ka asnjë provë se ato ndodhin në të vërtetë në Trekëndëshin e Bermudës.

Disa pretendojnë se anomalitë magnetike bënë që marinarët dhe pilotët që lundronin me busull të devijonin nga kursi. Megjithëse nuk janë identifikuar anomali të tilla, në fillim të shekullit të 20-të veriu i vërtetë gjeografik dhe veriu magnetik u rreshtuan në Trekëndëshin e Bermudës, gjë që mund të kishte çuar në gabime lundrimi.

Vlen të përmendet se Roja Bregdetare e SHBA-së nuk identifikon ndonjë rrezik specifik në Trekëndëshin e Bermudës dhe një studim i vitit 2013 që listonte ujërat më të rrezikshëm për transportin detar nuk e shfaqi rajonin.

Pavarësisht një vëllimi të madh të trafikut ajror dhe detar, si dhe uraganeve të shpeshta, Trekëndëshi i Bermudës nuk ka përjetuar një numër statistikisht të pazakontë përplasjesh dhe rrënojash.

Arsyeja e vërtetë që kjo legjendë ka rezultuar kaq këmbëngulëse është shumë më e zakonshme. Njerëzit tërhiqen natyrshëm nga misteri, kështu që raportet e hershme të zhdukjeve tërhoqën vëmendjen e gjerë.

Pasi u krijua miti, gazetarët nxituan t'i atribuonin më shumë rrënoja forcave misterioze të Trekëndëshit të Bermudës. Fuqia është qetësuar vitet e fundit, ndoshta sepse teknologjia moderne na lejon të gjurmojmë trafikun oqean dhe ajror me saktësi më të madhe.

/Motilokal.com